كان ياما كان يا سعد يا إكرام وما يحلى الكلام إلا بذكر النبى عليه الصلاة والسلام
كان فى ولد اسمو محمد وبنت اسمها عبير شطاار اوى فى المدرسه وبيحبو المدرسه اوى
وكانو ديما يطلعو من الاوائل وكانو بيحبو يعملو الواجب ومن كتر ماهما كانو شطار
كانو بيشاركو فى مسابقات فى المدرسة وفى يوم اخترتهم المدرسة عشان يشاركو فى مسابقة مابين مدرسة تاني
ونجحو فعلا وجه فى وقت من الاوقات محمد تعب اوى ومكنش يقدر يروح المدرسه وكان فاضل على امتحاناته
يوم واحد بس رغم انه تعبان قام وقعد يذاكر مامته بتقولو يا ميدو ارتاح عشان انت تعبان
قالها لا يا ماما بكره ورايا امتحان ولازم اذاكر عشان انجح واكون حاجه كويسه راحت مامته مساعداه فى المذاكره
وبعد لمه مامته ساعدته على المذاكرة وخلص وذاكر كويس شكر مامته
على انها سعدته وراحت مامته حضنته وقالتله يلا عشان تنام وتقدر تصحى وتروح الامتحان
تانى يوم صحى ميدو من النوم مبكراً وقام لقى مامته محضراله الفطار
قعد فطر وراح واخد عبير وراح رايح الامتحان رجع فرحان اوى هو عبير انهم حلو كويس فى الامتحان
وبعد اسبوع ظهرت النتيجه انهم طالعين الاوائل على المدرسه من هنا دخلت الفرحة قلوبهم
وبكده حققوا ط§ظ„ظ†طµط± بأنهم نجحوا وفرحوا اهلهم وخلوهم فخورين بيهم
وتوته توته فرغت الحدوتة حلوه ولا ملتوته
